Al jaren speel ik met het idee om te gaan schrijven. Schrijven over mijn eigen ervaringen met haarverlies. Maar eigenlijk gelijktijdig met als ik dit denk, popt dat stemmetje bij mij op.. misschien herken je dat wel… zo’n irritant stemmetje die je ideeën eigenlijk direct de kop weer indrukt. “Kan ik dit wel?”, “Wie zit er op mijn verhaal te wachten”, “Wat als ik geen idee meer heb waarover ik kan schrijven?” en nog meer van dit soort niet helpende gedachtes. Om vervolgens weer over te gaan op de orde van de dag en de ideeën veilig opgeborgen in je hoofd te bewaren.

Na zo jaren ideeën te hebben laten rondvliegen, wegvliegen en weer aan laten komen waaien heb ik toch besloten er wat mee te gaan doen. Dan kan ik later in ieder geval geen spijt hebben dat ik er niets mee heb gedaan.

“What if I fall? Oh, but my darling.. What if you fly?”

Ik heb dus besloten om verhalen op deze site te gaan delen. Verhalen gelinkt aan een ongewild veranderd uiterlijk, zoals ik zelf heb ervaren tijdens de 20 jaar dat ik met haarverlies te maken heb gehad. Met deze verhalen hoop ik voor wat (h)erkenning te kunnen zorgen. Wellicht zijn mijn verhalen herkenbaar of misschien ook wel  totaal niet. Zoveel mensen zoveel ervaringen. Voel je vrij om te reageren op mijn berichten. Het lijkt mij mooi om gesprekken op gang te brengen. Ik geloof erin dat mensen elkaar kunnen bekrachtigen door het delen van verhalen.

Ik kijk ernaar uit verhalen te delen; maar eerlijk is eerlijk… spannend vind ik het ook wel. Mij kwetsbaar opstellen ten overstaan van mensen die ik (nog) niet ken… Oké, wel veilig vanachter mijn computer, dat dan weer wel.

Maar mijzelf kwetsbaar opstellen, is dat niet ook juist wat Alopecia mij ondermeer geleerd heeft? De momenten dat mensen mij vroegen of ik mijn haar had geknipt, maar dat ik eigenlijk weer een haarwerk op had gedaan? De momenten dat de haren door iemand die achter mij zat op de middelbare school van mijn rug werden geplukt en er werd gezegd “Zo, jij verliest ook veel haren!”… Momenten waarop ik nog niet kwetsbaar durfde te zijn en ik mijn haarverlies krampachtig verborgen probeerde te houden. “Want wat als mensen zouden weten dat ik eigenlijk kaal werd/was?”, “Wat zou hun reactie zijn?”, “Zouden zij mij anders gaan behandelen?” Weer dat irritante stemmetje…

In de loop van de ruim 20 jaar dat ik met haarverlies te maken heb gehad, heb ik mijzelf steeds kwetsbaarder op durven te stellen. In een andere blog zal ik hier verder op ingaan, benieuwd of jullie dit ook herkennen.