Voor mijn afstuderen van de opleiding Creatieve Therapie Drama, heb ik onderzoek gedaan naar de manier waarop dramatherapie ondersteuning kan bieden bij de psychosociale gevolgen van Alopecia Areata. Ik wil in deze blog één aspect behandelen dat in het onderzoek naar voren kwam, namelijk dat het accepteren van de haarziekte een moeilijk proces is. In deze blog zal ik over mijn eigen acceptatieproces schrijven.

Hobbelige weg

Het accepteren van de Alopecia is een hobbelig proces geweest voor mij. Ik denk dat het proces ook voor een ieder op eigen wijze zal verlopen en er geen handleiding is voor hoe je dat eigenlijk doet; accepteren. Was het maar “zo makkelijk” dat je gewoon een stappenplan kon volgen en dat je dan na de laatste stap kan zeggen: “Zo… klaar.. dat heb ik geaccepteerd”. Wel denk ik dat er verscheidene inzichten zijn die kunnen helpen bij het acceptatieproces.

Gevoelens

Ik was vrij jong toen mijn haren begonnen uit te vallen. Ik was nog niet bewust bezig met een acceptatieproces. Uiteraard kwamen er wel bewust gevoelens bij het haarverlies kijken. Als mijn haren begonnen uit te vallen voelde ik verdriet, teleurstelling en boosheid. “Waarom deed mijn lichaam niet wat het moest doen?” Deze gevoelens liet ik echter niet aan anderen blijken, achteraf gezien denk ik dat ik deze gevoelens niet wilde accepteren. Overdag was ik gewoon het vrolijke kind dat vooral GEEN haarprobleem had. Als mijn haren weer begonnen te groeien, voelde ik voornamelijk blijdschap, dankbaarheid en hoop. Naarmate ik ouder werd kwam het stuk acceptatie ook om de hoek kijken. Ook toen vond ik het nog moeilijk om mijn gevoelens te accepteren. Een gedachte die ik had was: “Heb ik het recht wel om verdrietig, boos, gefrustreerd en teleurgesteld te zijn? Er zijn mensen die veel erger ziek zijn. ik kan 100 worden met deze aandoening, dus zeur niet”. Hierdoor werd het voor mij nog lastiger om de gevoelens te accepteren.

Accepteren en zoeken

Ik heb altijd gelooft en gehoopt dat er een verklaring voor het uitvallen van mijn haren moest zijn. Ik heb tot mijn 6e jaar prachtige haren gehad en drie maanden na een heftige gebeurtenis in mijn leven vielen “ineens” al mijn haren uit. Hier moest een verklaring voor zijn. Tegelijkertijd met deze gedachte vond ik het heel moeilijk om mijn ziekte te accepteren. Want als ik mijn haaruitval zou accepteren, stond dit dan niet haaks op mijn gedachte en hoop dat er een verklaring voor te vinden moest zijn? Hoe kon het accepteren van mijn haarziekte nou hand in hand gaan met het zoeken naar een oorzaak? Tijdens mijn proces ben ik erachter gekomen dat acceptatie niets te maken heeft met passiviteit. Dat je zowel kunt accepteren als nog steeds iets aan de situatie proberen te doen.

Wijze tante

Ergens in mijn begin twintiger jaren had ik een gesprek met mijn tante. Zij heeft mij ook altijd heel erg gesteund in mijn proces  en wist ook buiten de al begane paden te kijken. Op een zonnige zomerse dag had ik een gesprek met haar over acceptatie en zij gaf mij een vergelijking die mij heel veel heeft gebracht. Zij vergeleek de situatie die je niet wilde en lastig te accepteren vond met een pingpongballetje. Mensen willen deze situatie niet en duwen hem onderwater, lekker ver weg, zodat het “er niet meer is”. Maar het balletje zal altijd boven water komen. Hoe harder je hem onderwater duwt, hoe harder deze weer omhoog aan het wateroppervlakte komt. Als je het balletje er laat zijn, ernaar kijkt, zal deze rustig op het water drijven en uiteindelijk met de stroom wegdrijven.

Hier kon ik wat mee, het was voor mij een prachtige vergelijking en ik werd mij nog bewuster van hoe ik zelf met mijn acceptatieproces bezig was.

Weg naar acceptatie

Toen ik mij bewuster werd van het effect van hoe ik met mijn gevoelens omging, was er meer ruimte voor verandering. Ik begon in te zien dat mijn gevoelens er mochten zijn. Ieder mens maakt in zijn leven dingen mee die hij/zij als onprettig ervaart en die lastig zijn om te accepteren. Door te vergelijken en je eigen dingen als minder belangrijk te zien (wat voor mij ook helpend is geweest), kan dit het acceptatieproces wel in de weg staan. Want hiermee doe je eigenlijk jezelf te kort. Je mag voor jezelf voelen dat het niet prettig is, het gevoel er te laten zijn. Dan krijgt het gevoel de ruimte en hoeft het niet almaar harder te schreeuwen om je aandacht te krijgen.

Daarnaast begon ik ook in te zien dat acceptatie niet betekent dat je verslagen alles over je heen laat komen en geen actie meer onderneemt. Ik zag in dat ik kon accepteren dat mijn haren uitvielen, maar dat ik daarnaast ook mijn weg kon vervolgen om bij een oorzaak uit te komen.

Voor mijn acceptatieproces is het dus het belangrijkste geweest dat ik leerde zien en voelen  wat zich aandiende. Ik leerde om mijn gevoelens te voelen en merkte ook dat als ik hier aandacht en ruimte voor had, ze ook weer wegdreven. Ik zag in dat acceptatie niet betekende dat ik nooit meer gevoelens als verdriet, teleurstelling of boosheid zou voelen over het verliezen van mijn haren. Dat als ik accepteerde dat mijn haren uitvielen, dat niet betekende dat ik moest stoppen met zoeken naar een oorzaak. Deze inzichten hebben heel veel voor mij betekent in mijn acceptatieproces.