Op de golven mee

“You can’t stop the waves, but you can learn how to surf” Jon Kabat – Zinn 

Deze quote van Jon Kabat-Zinn heb ik ergens in mijn studententijd voor het eerst gelezen. Een quote waar ik mij in kon vinden. Een quote waarin ik ook veel herkenning vond, voor de manier waarop ik om heb leren gaan met het hebben van Alopecia. Jon Kabat – Zinn heeft mindfulness naar het Westen gehaald en hier een mindfulnesstraining voor ontwikkeld. Mindfulness is een term die tegenwoordig bijna niet meer is weg te denken uit de huidige samenleving. Maar wat is dat eigenlijk, mindfulness? Mindfulness gaat over het volledig aanwezig zijn in het huidige moment en kunnen zien zonder (voor)oordelen.

Leren te surfen

In je leven kun je te maken krijgen met verscheidene gebeurtenissen, waardoor je je soms overspoeld kan voelen. Mindfulness kan je helpen om je niet, of minder, overspoeld te voelen door dat wat zich in je leven aandient. Het kan je eigenlijk leren om te surfen op deze gebeurtenissen, om deze toe te laten. Er mee om leren gaan en je er niet langer tegen te verzetten. Het verloop van mijn haarziekte was ook daadwerkelijk als een golfbeweging. Ik had haar, vervolgens viel dit uit, groeide het weer aan en viel het weer uit om zo meer dan 20 jaar door te gaan. Ik was een jong meisje toen de golfbeweging inzette. De flexibiliteit die ik als jong kind had, heeft mij mede geleerd om te leren surfen op de golven van mijn haarverlies. Ik bewoog mee met dat wat was. Het ging voor mij om het accepteren van dat wat zich aandiende. Dit accepteren is ook in golfbewegingen gegaan, iets waar ik in een latere blog meer aandacht aan zal besteden

Leren surfen op de golven van Alopecia

Het verloop van mijn Alopecia was dus als een golfbeweging en net als met echt leren surfen ben ik ook heel wat keren van “mijn surfboard” afgevallen en kopje onder gegaan, om elke keer weer opnieuw op te stappen. En ach, ik heb heel wat jaren gehad om te oefenen. Als ik ontdekte dat mijn haar weer begon uit te vallen, werd ik eigenlijk gevoelsmatig overspoeld. Net nu ik rustig lag te dobberen met haren op mijn hoofd, kwam er een golf die mij overspoelde. Vervolgens zette ik mij schrap op mijn “board”, wetende dat er hoge golven aan zouden komen waar ik mee zou moeten dealen. Continu hoop houdende dat mijn haren dit keer niet allemaal van mijn hoofd zouden verdwijnen, stond ik op mijn board en probeerde ik balans te houden. Het moment dat ik niet meer kon ontkennen dat mijn kale plekken niet meer te verbergen waren en ik de stap naar mijn haarwerk weer zou maken, was ook een moment dat de golf eigenlijk heel hoog was en ik vaak neigde overspoeld te raken. Als ik eenmaal de stap naar het haarwerk had gemaakt, kwam ik weer in wat rustiger vaarwater; ik hoefde mij niet langer bezig te houden met al de haren die ik op mijn kussen vond of door het doucheputje zag verdwijnen. De tijd van groei lag weer in het vooruitzicht.

Onder het wateroppervlakte

Tijdens mijn studententijd heb ik een introductietraining meditatie gevolgd. In deze lessenreeks werden verscheidene mediatie-vormen aangereikt, zodat je kon ervaren wat je bij jezelf vond passen. Ik merkte dat ik in sommige meditatievormen meer kon ontspannen dan in anderen. Tijdens één van deze lessen zei de docent iets waar ik in de jaren die volgden, en soms nog steeds, vaak aan moest denken. Ook zij gaf de vergelijking met de zee. Zij gaf aan dat hoe wild de zee ook kan zijn… diep onder het wateroppervlakte is het sereen en rustig en het zicht helder. Dit is te vergelijken met je leven dat hectisch, druk en gejaagd kan zijn.. maar dat je door middel van meditatie af kan zakken naar die rustige plek in jezelf… net als onder het wateroppervlakte… waar het rustig en sereen is. “JAA!” dacht ik. Dit was naast het leren surfen op gebeurtenissen iets waar ik wat mee kon. Waar ik misschien nog wel méér mee kon. Wat matchte met hoe ik tegen dingen aankeek. Door het verliezen van mijn haren werd ik soms gevoelsmatig heen en weer geslingerd en meditatie hielp mij om af te zakken, naar die rustige plek in mijzelf waar ik mijn kracht ook kon voelen.

Het contact met mijn lichaam

Meditatie is voor mij ook een manier om het contact met mijn lichaam weer meer te maken. Door de jaren heen ben ik veel in mijn hoofd gaan zitten, de plek waar ook daadwerkelijk mijn punt van aandacht was. Daar miste ik de haren immers het meeste. Het ontbreken van haren op mijn lijf was op zich een welkome bijkomstigheid, want met het scheren van mijn benen hoefde ik mij immers niet bezig te houden. Maar de haren op mijn hoofd miste ik daarentegen wel enorm. Buiten de lange blonde haren die ik had gehad, miste ik mijn wenkbrauwen en wimpers ook. Buiten dat je gezicht een hele andere uitdrukking krijgt zonder deze haren, is het ook heel onpraktisch. Zoals ik hierboven beschreef was meditatie voor mij een fijne manier om af te zakken naar de rustige plek in mijzelf, waar ik mijn kracht voelde en “gewoon kon zijn”. Waar de gedachtes die ik allemaal had mijn beeld niet meer zo vertroebelden. Met dit “afzakken” merkte ik ook dat ik meer contact kreeg met mijn lichaam. Ik kon ervaren waar er bijvoorbeeld meer spanning zat en waar ik behoefte aan had. Mijn lichaam dat eigenlijk heel vaak genegeerd werd, kreeg zo eindelijk de aandacht die het ook verdiende. Dit contact met mijn lichaam en het vertrouwen hierin, blijven voor mij punten van aandacht. Ik kan nog steeds snel in mijn hoofd schieten en mijn lichaam laten voor wat het is. Voor mij is meditatie een mooie manier om weer terug te keren naar dat krachtige punt in mijzelf. Meer rust te krijgen in lichaam en geest en dingen weer helderder te zien.

 

 

 

 

 

 

Reacties

Voeg reactie toe