Vanaf mijn 8e/9e jaar heb ik ervoor gekozen om een haarwerk te dragen. De redenen die ik had om hiervoor te kiezen, was dat ik graag “gewoon, net als anderen” haar op mijn hoofd wilde hebben. Daarnaast vond ik het belangrijk dat ik niet direct als “dat kale meisje” werd gezien. Het uiterlijk is toch hetgeen dat mensen als eerste zien en waarop zij vaak hun eerste oordeel kunnen baseren. Aangezien ik niet anders behandeld wilde worden vanwege mijn kaalheid, koos ik er dus voor om een haarwerk te dragen. Ik had toen de overtuiging dat ik zo het meeste kans maakte dat mensen mij niet anders zouden benaderen.

Mijn eerste haarwerk

Ik weet nog goed dat ik mijn eerste haarwerk kreeg. Samen met mijn moeder was ik naar de zaak gegaan, waar wij het haarwerk kochten. Ik kreeg het haarwerk op en keek naar mijzelf in de spiegel: “Ok, dit was ik dus met mijn nieuwe haar”. Terug in de auto heb ik het dashboardkastje opengedaan, het haarwerk van mijn hoofd gepakt en deze in het dashboardkastje gegooid. Tegen mijn moeder zei ik: “Zo, die doe ik dus nooit meer op, dat ben ik niet”. Mijn moeder snapte mij en accepteerde mijn keuze volledig.

Zoektocht naar een fijn haarwerk

Het was voor ons ook allemaal nieuw en een zoektocht om een mooi fijn haarwerk te vinden, waarbij ik zoveel mogelijk vrijheid hield om die dingen te doen die een kind graag doet. Na mijn 1e haarwerk fiasco, kwamen wij uit bij andere haarwerkers. Ik kreeg haarwerken op maat, gemaakt van echt haar. Hierbij werd dan eerst een mal gemaakt van mijn hoofd. Met “vershoudfolie”, wat heel veel keren om mijn hoofd werd gewikkeld. Hier werden dan allerlei lijnen op getekend, zodat de haarknopers wisten hoe mijn hoofd er ongeveer uitzag. Vervolgens moesten wij een aantal weken wachten, waarin mijn haarwerk werd geknoopt. Als dit dan klaar was, was het tijd om deze te passen en werd het haarwerk in model geknipt. Het waren (in mijn beleving) enorm lange haren, een soort Rapunzel, die dan in een model werden geknipt dat ik fijn vond. Destijds moest ik nog wel een pony dragen, aangezien de rand van het haarwerk heel duidelijk te zien was. Dit is zoals het bij mij in al die jaren gegaan is, waarschijnlijk zijn de technieken inmiddels veranderd.

Wennen aan mijn vernieuwde uiterlijk

Ik was heel blij dat ik haarwerken kon dragen en op deze manier toch haar op mijn hoofd had en ik niet direct zo opviel. Toch was het niet dat ik stond te springen om het haarwerk weer op te doen en eigenlijk stelde ik het zo lang mogelijk als kon uit. Misschien toch nog hopende dat de haaruitval zou stoppen. Eerlijk is eerlijk, ik wilde het liefste gewoon mijn eigen haren hebben, maar aangezien dat op die momenten niet kon, was dit een fijn middel. Zoals ik in een eerder blog al beschreef, maakte in de overstap naar het dragen van een haarwerk in schoolvakanties, als dat zo uitkwam. Op deze manier kon ik eerst aan mijzelf wennen, voordat ik te maken kreeg met blikken en vragen van anderen. Er was voor mij geen “handleiding” om te wennen aan mijn nieuwe uiterlijk. Het was gewoon een kwestie van tijd om mij weer meer mijzelf te voelen.

Haarwerk of pruik?

Waarom ik praat over een haarwerk en niet over een pruik? Dat is voor mij puur gevoelsmatig. Het gevoel en beeld dat ik krijg als ik het over een pruik heb is van clowns, verkleden en carnaval. En hoewel ik clownerie prachtig vind, is het niet waar ik de associatie mee wil hebben als ik het over mijn “alledaagse” verschijning heb. Ik snap het als anderen het wel over een pruik hebben, maar zelf zal ik het niet gebruiken; mits ik mij helemaal uit zou dossen voor het carnaval. Alaaf!