Dankbaarheid is voor mij belangrijk in mijn leven. Dankbaarheid laat mij het leven met een vorm van nederigheid bekijken. Het zorgt ervoor dat ik dingen kan waarderen om wat ze zijn of dat ik dingen net weer anders kan bekijken. Het is voor mij een vorm om stil te staan bij dat wat is… soms iets groots maar zo vaak iets kleins.

Het leven met haarverlies heeft mij zo ontzettend veel laten leren, waaronder dus dankbaar zijn. Ondanks dat ik jong was en totaal kaal door het leven ging, was ik heel dankbaar dat ik verder gezond was. Dat ik ondanks deze haarziekte toch 100 zou kunnen worden en ik verder alles kon doen. Deze dankbaarheid zat er dus van jongs af aan al in. Het hebben van Alopecia heeft mij bewust gemaakt van de zaken waar ik dankbaar voor mag zijn. 

Steunende omgeving

Zo ben ik ontzettend blij met de steunende omgeving die ik altijd heb mogen hebben. Mijn familie is een rots in de branding voor mij geweest. Zij hebben mij altijd volledig geaccepteerd om wie ik ben, met of zonder haar. Mijn moeder heeft mij altijd naar allerlei artsen gereden door het hele land heen. Samen op zoek naar een “oplossing” voor mijn haarziekte. Door het harde werken van mijn vader, konden mijn ouders mooie haarwerken voor mij aanschaffen. Mijn drie zussen accepteerden mij zoals ik was en behandelden mij niet anders met of zonder haar. Ook heb ik binnen het gezin de ruimte gekregen om mijn gevoelens een plek te geven. Als ik erover wilde praten was daar de ruimte voor, maar de meeste tijd wilde ik dit gewoon niet… ook het uiten van mijn gevoelens heb ik mogen leren in de loop der jaren. Naast mijn steunende familie heb ik fijne vrienden, die mij ook hebben geaccepteerd om wie ik was. Op de basisschool en de middelbare school ben ik dan gelukkig ook nooit gepest. Daar ben ik zo ontzettend dankbaar voor; dat is toch de plek waar je als kind, naast je thuis, heel veel uren doorbrengt. Dan is het toch fijn als je daar met plezier naar toe kan gaan.

Terugkeer van haren

Dankbaarheid heb ik ook mogen ervaren in het feit dat mijn haren terugkwamen. Ik weet nog dat ik als jong meisje met kennissen naar het strand ging en ik in de weerkaatsing van het zonlicht 1 haar op mijn arm zag… “Zag ik het goed? Een haar op mijn arm?” Ik hield mijn arm nog meer tegen het zonlicht, kneep mijn ogen tot spleetjes en ja hoor…. daar op mijn arm zag ik een haartje zitten… Dankbaar en dolblij dat ik was met een haar van pak hem beet 2 mm. Toen ik thuiskwam zei ik dit direct tegen mijn moeder en samen hebben we gekeken naar dat kleine sprankje hoop van 2 mm.  Het feit dat mijn lichaam toch in staat was om nog haren te produceren. 

Waar ik ook enorm dankbaar voor ben is dat mijn moeder altijd verder heeft gezocht om mijn haren blijvend terug te krijgen. Vele wegen hebben wij bewandeld en waar sommige een “doodlopende” weg waren, zijn we uiteindelijk daar aangekomen waar we graag wilden. Door deze wegen te bewandelen heb ik geleerd wat voor mij belangrijk is in het leven en ben ik mij er bewuster van wat ik nodig heb, onder andere voor wat betreft het uiten van gevoelens.

Accepteren

Dankbaarheid voor dat ik mijzelf heb leren accepteren zoals ik ben. In de beginjaren dat ik Alopecia had, ging ik nog kaal door het leven. Na een aantal jaar ging ik haarwerken dragen, omdat ik mij meer bewust werd van mijzelf en ik dolgraag haar wilde hebben. Als het dan niet mijn eigen haar was, dan graag een haarwerk. Mijn klas op de basisschool was dus wel op de hoogte van mijn kaalheid, maar voor mensen daarbuiten probeerde ik dit altijd te verbloemen. Ik was hier nooit open over. Op de middelbare school wist zelfs niemand tot aan de derde klas van mijn haarziekte, behalve mijn vriendin die ik al ken vanaf dat ik 2 jaar ben. Eigenlijk heb ik gedurende mijn basisschool- en middelbare schoolperiode een muur opgetrokken, waarvan ik toen ik ging studeren merkte dat het niet meer voor mij werkte. Vanaf toen ben ik langzaam begonnen die muur neer te halen en meer open te zijn over mijn haarziekte. Dit hing voor mij samen met het accepteren van mijzelf zoals ik ben. Met of zonder haar. Waarom zou ik mijzelf eigenlijk tekort doen, mijzelf verbergen alleen omdat ik geen haar heb? Het accepteren van mijn haarziekte is een lang hobbelig proces geweest, waar ik in een latere blogpost verder over zal schrijven.

Ik ben benieuwd of jullie haarziekte, of andere vormen van een ongewild veranderd uiterlijk, jullie ook vormen van dankbaarheid heeft gebracht.